Direct uw accu zoeken ga naar (ACCU ZOEKEN) in de balk boven aan de pagina

Over accu's

Elektriciteit is niet uitgevonden maar ontdekt, want elektriciteit is een kracht die in de natuur zit. Het is ook niet één iemand die elektriciteit heeft ontdekt. Heel veel mensen hebben beetje bij beetje en met vallen en opstaan ons de kennis geleverd die electriciteit veranderde van opmerkelijk verschijnsel tot onmisbaar deel van ons dagelijks leven – en wellicht ook onze toekomst.

Rond 600 vChr wreef de Griekse geleerde Thales van Milete met een doek over barnsteen. Toen kon hij met de barnsteen lichte dingen optillen zoals kleine stukjes stro. Dat kon omdat er de wrijving de steen had opgeladen met statische elektriciteit. De Griekse naam voor barnsteen is: elektron. Daar komt het woord elektriciteit vandaan. Zo'n 2400 jaar lang richtten alle wetenschappelijke onderzoekers zich op elektrostatische verschijnselen.

Pas in 1797 legde Alessandro Volta met zijn Zuil van Volta het gebied van de elektrodynamica open, de stromende elektriciteit. Hiermee raakte het onderzoek van elektrostatische verschijnselen op de achtergrond, maar werd de toegang gevonden was tot een wereld aan praktische toepassingen van de elektriciteit, zoals de 19de eeuw zou laten zien.

In 1786 was wetenschappelijk onderzoeker Luigi Galvani bezig een kikker te ontleden. De kikker was opgehangen aan een koperen haak en telkens wanneer Galvani met zijn ijzeren mesje de kikkerpoot aanraakte, zag hij het kikkerpootje samentrekken. Galvani meende dat de energie die daarvoor nodig was, uit het dier zelf afkomstig was en noemde het 'dierlijke electriciteit'.

Zijn vriend en medewetenschapper Allessandro Volta was het niet met hem eens. Hij meende dat de electriciteit werd veroorzaakt door twee verschillende metalen die met elkaar waren verbonden door een vochtig medium. Experimenten bevestigden zijn zienswijze en in 1797 construeerde Volta de eerste echte accu, de Zuil van Volta. Deze zuil bestaat uit negenenveertig paren van koperen en zinken plaatjes, die met tussenvoeging van in een zoutoplosing gedrenkte stukjes wollen stof op elkaar zijn gelegd. Bij geleidende verbinding van onder-en bovenkant sluit de kring en gaat er een stroom lopen. 

In de Zuil van Volta wordt de electriciteit opgewekt door een chemische reactie en de accu kan, eenmaal uitgeput, niet meer worden herladen. We spreken hier van een primaire cel.

In de Zuil van Volta werd de electriciteit opgewekt door een chemische reactie en de accu kon, eenmaal uitgeput, niet meer worden herladen. We noemen dit een primaire cel.

In 1803 vervaardigde Johann Wilhelm Ritter een soort omgekeerde Zuil van Volta. De Zuil van Ritter bestond uit louter koperen schijfjes, ook nu gescheiden door laagjes stof of karton, die met een zoutoplossing waren doorweekt. De Zuil van Ritter kon zelf geen stroom produceren, maar kon deze daarentegen wel opslaan. Dat noemen we een secundaire cel of accu(mulator)

De stroom die nodig was om de (secundaire) zuil van Ritter te laden, kon alleen worden verkregen uit een primaire stroombron zoals de Zuil van Volta. Dat maakte Ritter's ontdekking wel interessant, maar weinig geschikt voor practische toepassing.

In 1854 kreeg de Zuil van Ritter een belangrijk vervolg. De Duitse arts en wetenschapper Jozef Sinsteden plaatste twee loden platen in een bak met verdund zwavelzuur. Het zwavelzuur tastte het oppervlak van de platen aan, en vormde een laagje loodsulfaat. Sinsteden koppelde de platen aan een primaire stroombron en er vormde zich loodoxide op de ene plaat en sponsachtig lood op de andere. Na dit opladen kon de batterij weer ontladen worden met een stroom van maar liefst 2V, veel meer dan ooit door Sinsteden’s voorgangers Volta en Ritter was gerealiseerd. Tijdens het ontladingsproces vormde zich op beide platen wederom loodsulfaat en kon het proces opnieuw beginnen. De loodzwavelzuuraccu was geboren!

De Belgische wetenschapper Gaston Planté bouwde voort op de bevindingen van Sinsteden. Hij ontwikkelde in 1861 de eerste praktisch bruikbare accu, waarbij de  loden platen om elkaar waren opgerold, gescheiden door stroken vilt.

In de Planté cel zien we de basis van hedendaagse de lood-zwavelzuuraccu: verdund zwavelzuur waarin twee loden platen waarop zich loodsulfaat heeft afgezet. De loden plaat dient uitsluitend als geleider, het loodsulfaat noemen we de actieve massa, waarbinnen zich het feitelijke proces voltrekt. Het gebruiksklaar maken van de accuplaat, dus het zich laten vormen van de actieve massa, noemen we formeren.

Het formeren van de Planté platen was een moeizame en tijdrovende zaak. Vóórdat er zich voldoende loodsulfaat had gevormd op de loden plaat, moest de plaat herhaaldelijk geladen en ontladen worden. Om de gewenste capaciteit te verkrijgen kon dit weken en soms wel maanden duren.

1881 was het jaar van een aantal revolutionaire ontwikkelingen. In Amerika werd de Planté plaat onder handen genomen door Charles Francis Brush. Hij vergroote het actieve oppervlak door ribbels aan te brengen en perste droge loodoxide in het ontstane profiel. Deze constructie vormt nog steeds de basis van de huidige Planté plaat.

In Europa ontwikkelde Emile Alphonse Fauré een loodpasta bestaande uit loodoxide, zwavelzuur en water. Dit mengsel werd op loden platen aangebracht en na droging ontstond een plaat, bedekt met loodsulfaat. Reeds na één enkele lading had de gepasteerde plaat een capaciteit die de Planté-plaat vele malen overtrof. Helaas bleek de hechting van de actieve massa op het gladde plaatoppervlak niet erg duurzaam en reeds na enkele ladingen en ontladingen was de accu onbruikbaar.

De oplossing kwam gelijktijdig uit twee verschilende hoeken. John Scudamore Sellon en Ernest Volckmar produceerden beiden een geperforeerde plaat van lood met antimoon, waarin de loodpasta van Fauré veel beter hechtte. Dit is dezelfde gepasteerde rasterplaatplaat die nog steeds wordt gebruikt in alle vlakplaatbatterijen.

De nieuwe technologie en met name de constructie van de platen werd beschermd door een groot aantal ingewikkelde patenten. Veel producenten zochten daarom naar een vervanger voor loodoxide als startmateriaal. Zo werd rond 1889 door Clement Payen in Amerika en Francois Laurent-Cely in Engeland loodchloride toegepast. Na enkele jaren werd dit proces verworpen, maar tegen die tijd waren wel twee van de grootste accufabrieken ter wereld ontstaan: in Amerika de Electrical Storage Battery Company en in Engeland de Chloride Electrical Storage Syndicate, nu de Chloride Group geheten.

In 1881 bedacht S C Currie de basis van de buisjesplaat. De buisjesplaat ontleent zijn stevigheid aan een huls, gevuld met actieve massa waarin een loden staaf die als geleider dient. Mechanische sterkte en electrische geleiding zijn dus gescheiden, dit in tegenstelling tot de rasterplaat waarin geleider en drager zijn gecombineerd. Een positieve plaat bestaat uit meerdere van staven, die aan de bovenzijde met elkaar zijn verbonden als ware het een meertandige vork.

Dit principe is heden ten dage nog steeds populair in Europa en Japan vanwege de uitstekende eigenschappen voor stationaire en tractie-toepassingen. In het Engels noemt men buisjesplaat Ironclad, en in het Duits Panzerplatte, afgekort Pz.

Buisjesplaten worden uitgevoerd met 19 staven (DIN) of 14 staven (BS).

Parallel aan de ontwikkeling van de secundaire accu werd ook gezocht naar een betere stroombron dan een primaire accu. De voorzet was al gegeven door Michael Faraday met diens ontdekking van magnetische inductie.

In 1866 kwamen Werner von Siemens en Charles Wheatstone gelijktijdig met een praktisch toepasbaar ontwerp voor een dynamo.

Zénobe Gramme vond in 1871 de Gramme dynamo uit, die het voor het eerst mogelijk maakte op commerciële schaal stroom te generen. Bij toeval ontdekte Gramme dat bij het parallel schakelen van twee Gramme-dynamo's de ene dynamo als motor ging functioneren, elektrisch aangedreven door de andere. De Gramme machine groeide zo uit tot de eerste, succesvolle industriële elektromotor.

Zo was de cirkel rond. De dynamo kon elektriciteit genereren, secundaire accu kon het opslaan en de elektromotor kon electrische energie omzetten in mechanische aandrijving. De ontwikkeling van de accu raakte in een stroomversnelling. In 1890 waren er negen electrische auto's tegen één met een ontbrandingsmotor.

Met het toenemen van de vraag ontstond ook de behoefte aan industriële productie. Echter, de nieuwe technologie en met name de constructie van de platen werd beschermd door een groot aantal ingewikkelde patenten. Veel bedrijven zochten daarom naar een vervanger voor loodoxide als startmateriaal. Zo werd rond 1889 door Clement Payen in Amerika en Francois Laurent-Cely in Engeland loodchloride toegepast. Na enkele jaren werd dit proces verworpen, maar tegen die tijd waren wel twee van de grootste accufabrieken ter wereld ontstaan: in Amerika de Electrical Storage Battery Company en in Engeland de Chloride Electrical Storage Syndicate, nu de Chloride Group geheten.

De loodantimoonaccu is in basis nog dezelfde accu met gepasteerde roosterplaten zoals die 120 jaar geleden door Sellon en Volckmar werd geconstrueerd.

Basis voor de loodantimoon accu is een roosterplaat uit een legering van lood met een antimoon, soms tot wel 12% of meer. Het antimoon versterkt het zachte lood, zorgt voor betere hechting van actieve massa en beschermt tegen corrosie. Vaak worden extra bestanddelen zoals selenium en zelfs arsenicum toegevoegd om de eigenschappen verder te verbeteren.

Bij het gassen aan het eind van de lading kan uit het antimoon een zeer giftige gas ontstaan: Stibine, ook wel antimoonhydride (SbH3) genoemd. De geur is onmiskenbaar die van rotte eieren. Stibine is thermisch niet erg stabiel: het ontbindt langzaam bij kamertemperatuur. De ontbindingsproducten zijn waterstof en antimoonmetaal, dat als een dun laagje neerslaat op de negatieve plaat. Hierdoor daalt de gasspanning aan de negatieve plaat met soms wel 200mV zodat de accu eerder gaat gassen en dus meer water verbruikt. Ook stijgt de zelfontlading.

Naarmate er meer antimoon is afgezet op de negatieve plaat zal bij het laden ook meer stibine worden gevormd. Meer stibine betekent meer antimoonafzetting op de negatieve plaat en zo komt het dat het watergebruik en de zelfontlading van een loodantimoonaccu met het verstrijken van de tijd steeds hoger wordt.

Om het watergebruik en de zelfontlading te verbeteren wordt een laag-antimoonlegering gebruikt, met een gehalte van 1-3%.

Laag-antimoon accu's worden soms wel eens aangeduid als onderhoudsvrij naar DIN43539/2 of EN50342-1. Dat is een wat overmoedige interpretatie van de norm. EN50342-1 spreekt van een low water loss accu als het waterverbruik geringer is dan 4g/Ah Ce. Onderhoudsarm is dan een beter woord en vermijdt verwarring met gesloten onderhoudsvrije calcium accu's (MF of SMF) en de gesloten VRLA batterijen.

Kenmerkende eigenschappen van de lood-antimoon accu zijn:

• Robuuste, beproefde techniek die bij goed onderhoud een lange levensduur heeft. 
• Kan droog voorgeladen worden geproduceerd, dus minder transportgewicht en geen veiligheidssvoorzieningen vereist. Mits gevacumeerd kan de accu zeer langdurig worden opgeslagen 
• Beperkte standtijd: een gevulde loodantimoonaccu dient binnen drie maanden herladen te worden

Loodantimoonaccu's worden aangeduid met PbSb/PbSb of simpelweg Sb/Sb, hetgeen betekent dat zowel de positieve als de negatieve plaat van het type lood-antimoon zijn. Pb staat voor lood (Latijn: Plumbum) en Sb voor antimoon (Latijn: Stibium).

Begin jaren 70 van de vorige eeuw werd voor het eerst het antimoon vervangen door calcium. Accu's met calcium in zowel de positieve als de negatieve platen hebben als belangrijkste voordelen:

• Gering waterconsumptie (<1g/Ah Ce) Dat is zo gering dat de oorspronkelijke hoeveelheid elektrolyt voldoende is voor de gehele technische levensduur. Dit heeft ertoe geleid dat veel fabrikanten de vuldoppen achterwege laten en slechts een ladingsindicator plaatsen. De term gesloten onderhoudsvrij (Sealed Maintenance Free, SMF) kan tot verwarring leiden met AGM of Gel accu's. De elektrolyt is in dit type accu's echter niet geïmmobiliseerd. Bij lading zal water en zuurstof aan het vloeibaar elektrolyt ontsnappen en explosief knalgas vormen. 
• Lange standtijd door geringe zelfontlading. Een volledig geladen Ca/Ca accu zal na meer dan een jaar nog steeds voldoende startcapaciteit hebben. 
• Lage interne weerstand. Dat betekent dat de Ca/Ca accu niet alleen snel lading kan afgeven (lees: hoge startstroom) maar ook snel lading kan opnemen. De lage interne weerstand van de calcium accu heeft ook een keerzijde: bij zwaar cyclisch gebruik zal de ontlading heftige reacties aan de positieve plaat veroorzaken die de levensduur ernstig bekorten.

De loodcalciumlegering is zachter dan antimoonlegering. Deze eigenschap maakt het mogelijk accuplaten te stansen uit een loodstrip. Het resultaat is een geperforeerde of geslagen plaat die sneller en goedkoper kan worden vervaardigd dan de traditionele, gegoten plaat, maar desondanks een goed houvast biedt aan de actieve massa.
Loodcalciumaccu's kunnen uitsluitend gevuld en geladen worden geproduceerd. In vergelijkende grafieken en tabellen is de aanduiding PbCa/PbCa of Ca/Ca.

In een hybride accu wordt het cyclisch vermogen van de loodantimoonaccu en de geringe zelfontlading van de CaCa accu gecombineerd. Een positieve plaat in een laag-antimoon legering geeft minder problemen bij diepe ontlading en een negatieve plaat in loodcalcium halveert de zelfontlading.

In het bijzonder voor truckaccu's en semitractie-accu's is de hybride constructie ideaal. Hybride accu's kunnen alleen geladen worden geproduceerd. De aanduiding is PbSb/PbCa of kortweg Sb/Ca.

We nemen nog een keer het laadproces onder de loep. Tijdens het ontladen wordt de actieve massa op de platen omgezet in loodsulfaat. Zodra een laadstroom gaat lopen wordt het loodsulfaat van de positieve plaat omgezet in looddioxide terwijl zich aan de negatieve plaat sponsachtig lood vormt. Bij dit proces komt zuurstof vrij in de positieve en waterstof in de negatieve plaat.

Zodra beide gassen naar de oppervlakte kunnen stijgen en het elektrolyt verlaten, ontstaat er waterverlies en dient de accu te worden bijgevuld met water.

Vanwege het verschil in ladingopname tussen positieve en negatieve plaat zal de gasvorming aan de positieve plaat iets later optreden dan aan de negatieve. Op het moment dat zuurstof vrijkomt is dus op de negatieve plaat al een behoorlijke hoeveelheid sponsachtig lood aanwezig.

Als nu de zuurstof van de positieve plaat eens niet naar de oppervlakte zou stijgen, maar in plaats daarvan de negatieve plaat kan bereiken? Het zal daar reageren met het sponsachtig lood en loodoxide vormen. Het loodoxide zal vervolgens reageren met het elektrolyt en loodsulfaat vormen.En dat is precies wat er in een recombinerende accu gebeurt!

De omzetting van loodoxide in loodsulfaat is, zo weten we, het gevolg van ontlading. Door tijdens het laden zuurstof naar de negatieve plaat te brengen ontstaat dus nèt voordat de gasspanning wordt bereikt een zelfontlading aan de negatieve plaat die gelijk is aan de lading. – en zonder gasspanning geen waterverlies. Voor wie dit allemaal teveel wordt, volstaat het te zeggen dat als zuurstof de negatieve plaat kan bereiken het uiteindelijk met waterstof zal recombineren tot water.

Recombinatieaccu's behoeven voor goed functioneren enige overdruk en zijn daarom gesloten. Een zelfsluitend veiligheidsventiel opent zich als de druk oploopt door overlading (>0.18 bar) en sluit zich zodra het evenwicht is hersteld (<0.15 bar). Het gas dat bij overlading vrijkomt zal voornamelijk bestaan uit zuurstof, maar bevat enig waterstof. Dit verlies kan vanwege de constructie van de accu niet meer worden ongedaan gemaakt door bijvullen en betekent een onherroepelijke verkorting van de levensduur.

Bijkomende zo niet belangrijkste voordelen van een accu met geïmmobiliseerd elektrolyt zijn:

• Minimale gasvorming die bij normaal gebruik beneden de concentratie blijft die het mengsel van waterstof en zuurstof (knalgas) explosief maakt (4%) 
• Bescherming van de accuplaten tegen vibratie en schokken 
• Geen vrijkomen van accuzuur bij beschadiging of omvallen 
• Montage in gekantelde toestand beperkt mogelijk

Recombinatieaccu's worden meestal niet met die naam aangeduid, maar met de term VRLA (Valve Regulated Lead Acid) of SLA (Sealed Lead Acid). Deze termen verwijzen naar veiligheidsventiel resp. het gesloten deksel. Beide elementen zijn weliswaar belangrijk, maar dienen slechts om recombinatie mogelijk te maken.De volledige benaming van wat wij gemakshalve VRLA accu blijven noemen is: Valve Regulated Recombinant Lead Acid Battery.

Om een recombinatieaccu te vervaardigen is een vast elektrolyt nodig. In de loop der tijd zijn twee technieken ontwikkeld om het elektrolyt te immobiliseren: Gel en AGM. Beide technieken dienen hetzelfde resultaat, namelijk een onderhoudsvrije, veilige en duurzame energiebron. En beide types gebruiken een gesloten behuizing met zelfsluitende ventielen. Het enige, maar niet gering verschil zit in de elektrolyt en de separatoren.

Omdat gel accu's al vijftig jaar bestaan, is de naam synoniem geworden met recombinatieaccu's en wordt de term ook gebruikt wanneer het gaat om AGM accu's, die twintig jaar later op de markt kwamen. Dat kan vervelend zijn omdat voor een veilig en langdurig functioneren AGM en Gel zeer afwijkende eisen stellen aan laadspanning en temperatuur.

De ontwikkeling van een accu die bij beschadiging of omvallen geen elektrolyt kan lekken begon kort voor de tweede wereldoorlog in Duitsland. In 1957 patenteerde Otto Jache namens de accufabriek Sonnenschein het patent voor een geïmmobiliseerd elektrolyt door toevoeging van siliciumdioxide. Het elektrolyt wordt daardoor gebonden tot een gelachtige massa die in consistentie overeenkomt met vaseline.

Gelaccu's kunnen worden uitgevoerd in vlakplaat zowel als buisjesplaat. Vlakplaat gelaccu's worden uitgerust met microporeuze PVC separatoren waardoor een goede bescherming tegen massa-uitval wordt bereikt, evenwel ten koste van de interne weerstand. Toevoeging van fosforzuur aan het elektrolyt verhoogt het cyclisch vermogen, maar ten koste van een initieel capaciteitsverlies van ongeveer 15%, dat pas na ongeveer 20 cycli resp. een jaar float service is opgevuld.

Diepontlading?
Door velen wordt een gelaccu automatisch bezien als een diepontladingsaccu, geschikt voor zware cyclische toepassingen. Dat is niet noodzakelijkerwijs het geval. Net zoals bij de 'natte' loodzwavelzuur accu's, wordt het cyclisch vermogen bepaald door de constructie van de platen, niet door het op enigerlei wijze gebonden zijn van de elektrolyt. Zo kennen de gelaccu's van Sonnenschein meerdere uitvoeringen: dryfit Start, dryfit Sportline (semitractie en recreatie) en GF-Y(dryfit A500 Cyclic) voor cyclisch gebruik. De series A200, A400 enz zijn dan weer berekend op stationaire toepassing.

In 1972 ontwikkelde een onderzoeksteam van de Amerikaanse Gates Rubber Company ten behoeve van de luchtvaart een veilige recombinatiebatterij met een hoge energiedichtheid d.w.z. capaciteit als functie van het gewicht. Dit werd bereikt door positieve en negatieve platen van een calciumlegering te scheiden door microporeuze glasvezelmatten waarin het elektrolyt door capillaire werking is geabsorbeerd. De techniek heet daarom Absorbed Glass Matt ofwel AGM.

Microporeuze glasmatseparatoren bestaan uit dunne, holle buisjes van ongelijke lengte. Deze glasmatjes zijn slechts voor ca 95% verzadig met elektrolyt, de rest staat noodzakelijkerwijs ter beschikking van de zuurstofmigratie naar de negatieve plaat. Deze conditie noemt men Starved Electrolyte. Om het gemis aan elektrolyt op te vangen past men in AGM accu's een verhoogde concentratie toe met een SG van 1.30. Starved electrolyte heeft een aangename werking op de levensduur van een een AGM accu. Bij te diepe ontlading zal de beperkte hoeveelheid elektrolyt uitgeput zijn voordat blijvende schade wordt aangericht.

Diepontlading?
Door velen wordt een AGM accu automatisch bezien als een diepontladingsaccu, geschikt voor zware cyclische toepassingen. Dat is niet noodzakelijkerwijs het geval. Net zoals bij de 'natte' loodzwavelzuur accu's, wordt het cyclisch vermogen bepaald door de constructie van de platen, niet door het op enigerlei wijze gebonden zijn van de elektrolyt. AGM accu's dienen oorspronkelijk voor gebruik in stationaire opstellingen, met name noodstroomvoorzieningen in telecom. Door gebruik van dikkere platen kunnen zeer goede cyclische eigenschappen worden bereikt, welke vergelijkbaar zijn met maar die van een cyclische gelaccu. Dat neemt helaas niet weg dat veel AGM accu's die met name in recreatieve toepassingen worden aangeboden, in feite stationaire accu's zijn. Zodra op zo'n accu de levensduur in jaren wordt uitgedrukt, weet je eigenlijk al genoeg...

In een verdere ontwikkeling van de AGM accu worden zeer dunne platen toegepast, vervaardigd uit 99% puur lood: Thin Plate Pure Lead. Vanwege het pure lood is de interne weerstand laag met als gevolg zeer hoge startstromen en korte oplaadtijden. Door de platen uiterst stevig tegen elkaar te drukken of op te rollen, verkrijgen deze superieure weerstand niet alleen tegen schokken en vibraties, maar ook tegen diepe ontladingen. Bekende merken zijn de vlakplaat Odyssey en de opgerolde Cyclon, Optima en Maxxima.

Loodzwavelzuuraccu's worden niet alleen onderscheiden naar technologie, maar ook naar uitvoering. Dat heeft betrekking op de wijze waarop de accu gebruikt zal worden. Feitelijk zijn er maar drie smaken:

• Het snel kunnen leveren van hoge stromen, zoals bij het starten van verbrandingsmotoren. Startaccu's zijn ontworpen voor het leveren van hoge stromen gedurende zeer korte tijd waarbij de ontladingsdiepte zeer gering is. Startaccu's beschikken daarom over een groot oppervlak actief materiaal in de vorm van veel platen die betrekkelijk dun kunnen zijn omdat het ontladingsproces zich geheel aan de oppervlakte afspeelt. Er zijn natuurlijk tussenvormen, zoals een semitractie accu die zowel een fatsoenlijke startstroom moet kunnen leveren als talloze malen een laadklep laat functioneren. 
• Diepontlading, ook wel cyclisch gebruik genaamd. Het ontladingsproces speelt zich hier diep in het actief materiaal af. De actieve massa van de positieve plaat bestaat uit loodsulfaat. Tijdens het laden wordt dit loodsulfaat omgezet in loodoxide, tijdens de ontlading wordt loodoxide weer omgezet in loodsulfaat. Omdat loodsulfaat een groter molair volume heeft dan loodoxide zal de actieve massa tijdens ontlading dus toenemen en tijdens het laden weer in volume (en gewicht) afnemen. Door dit voortdurend krimpen en zwellen beïnvloedt zullen telkens deeltjes van de actieve massa losraken, en de accucapaciteit zal geleidelijk afnemen. Het zal duidelijk zijn dat naarmate dit proces vaker en intensiever wordt herhaald, de platen dikker moeten zijn en bij voorkeur tegen massa-uitval beschermd door glasmatseparatoren. Ook kan gebruik worden gemaakt van positieve buisjesplaten. 
• Standby gebruik, waarbij de accu's jarenlang onder lading staan te wachten op iets waarvan iedereen hoopt dat het niet gebeurt, zoals in noodstroomvoorzieningen ten behoeve van bijvoorbeeld alarminstallaties of telefooncentrales. Deze accu's zijn geconstrueerd met de nadruk op het bestand zijn tegen de corroderende werking van een continue laadstroom en zijn daarom de enige accu's waarvan de levensduur wordt uitgedrukt in jaren. Deze levensduur kan variëren van vijf jaar voor een goedkoop Aziatisch AGM batterijtje tot wel 25 jaar voor een peperdure Planté-plaat.
  Vaak spreekt men niet van  standby, maar van stationaire batterijen omdat ze veelal in een vaste opstelling worden gebruikt. Dat kan verwarring wekken, omdat van sommige vaste opstellingen zoals een photovoltaïsche (solar) inrichting of een load leveller wordt duidelijk wél een stevig cyclische prestatie wordt verwacht. Hier gaat de voorkeur natuurlijk naar een accu voor diepontlading.